▶ Teresa Murak // Zachęta Narodowa Galeria Sztuki // Warszawa

daty trwania wystawy: 07.05 – 17.07.2016
kuratorka: Joanna Kordjak
współpraca: Katarzyna Kołodziej

Kluczowa postać polskiej sceny artystycznej już od momentu debiutu w pierwszej połowie lat 70. Teresa Murak — performerka i rzeźbiarka podejmująca działania w przestrzeni publicznej, prekursorka i najważniejsza przedstawicielka sztuki ziemi w Polsce.

Od pierwszych realizacji — takich jak „Zasiew” w domu studenckim Dziekanka (1972), „Procesja” (1974) czy „Przyjście zieleni” w Galerii Repassage (1975) — znakiem rozpoznawczym artystki jest wykorzystywanie biologicznych procesów: zasiewu, wzrostu, obumierania.

Na wystawie w Zachęcie twórczość Teresy Murak prezentowana jest zarówno poprzez wybrane prace powstałe w ciągu ostatnich kilku dekad, jak i najnowsze realizacje (w różny sposób odwołujące się do tych historycznych). Szczególnie ważne miejsce zajmują dzieła, których tworzywo stanowi ziemia w rozmaitych postaciach, a także działania artystki z krajobrazem — zarówno w mikro, jak i w makroskali: od wydeptywania ścieżek w pejzażu po rzeźby dla ziemi, których parametry wyznacza ciało ludzkie.

Materią sztuki Teresy Murak jest czas i entropia, które określiły sposób pracy nad wystawą oraz funkcjonowanie w jej przestrzeni poszczególnych dzieł. W proces tworzenia Murak wpisane jest nieustanne wędrowanie. Artystka daje się zatrzymać przez miejsca, w których potem realizuje swoje prace. Dostrzega i sięga po to, co przyziemne, niskie, pospolite — czynności lub przedmioty podnoszone do rangi sacrum.

Istotnym elementem wędrowania jest otwarcie na współuczestnictwo — spotkania, budowanie relacji, wreszcie radość tworzenia we wspólnocie.

Wynikiem wieloletniego budowania relacji jest jedna z prac realizowanych na wystawę w Zachęcie „ZOBACZENIE UNIESIENIE”*. Jest ona symbolicznym powrotem do miejsca, w którym 30 lat temu artystka zrealizowała „Performans. Lato 15 lipca – 15 sierpnia 1987. Lillehammer”. Materią, jaką posłużyła się wówczas, był rozczyn chlebowy oraz ziemia z bagnistych terenów norweskiego lasu.

Obecnie tworzona praca to kontynuacja wędrówki artystki wzdłuż osi północ-południe zapoczątkowanej w 1973 roku (gdy po raz pierwszy przyjechała do Norwegii). Zorganizowane z jej inicjatywy w 1987 sympozjum „Natura-Sztuka” w Lillehammer (której współrealizatorem był Erik Fonkalsrud, również zaangażowany w aktualny projekt), pozwoliło na nawiązanie kontaktów między polskim i norweskim środowiskiem artystycznym.

 

 

#teresamurak #teresamurakotwarciewystawy#teresamurakzacheta #openingofexhibitionteresamurak #zacheta #narodowagaleriasztukizacheta#zachetawarszawa #sztukawwarszawie#oprowadzaniekuratorskieteresamurak#joannakordjakkuratorka #kuratorkazacheta#joannakordjakzacheta #skrecwkulture#skręćwkulturę #skręćwkulturęjustynaorłowska#skręćwkulturęrobirelację #relacjavideozesztuki#kulturaisztukawwarszawie #justynaorłowskavideo#justynaorłowskafotografia #openingteresamurak#videoskręćwkulturę #robimyrelacjęzesztuki#aktualności

▶Mono-stroboskop edition // Stroboskop // Warszawa

 

Polish below
MONO – STROBOSKOP EDITION
http://stroboskop-space.pl/
https://www.facebook.com/Stroboskop-198164677211060/

Opening 1
6 Siewierska Street, Warsaw
06.05.2016
18:00

Opening 2
6 Siewierska Street, Warsaw
07.05.2016
15:00

Artists:
Edwina Ashton, Liv Fontaine, Claire Boyd, Brenna Murphy, Josefin Arnell, Samuel Fouracre, Demelza Watts, Sasha Litvinsteva, Jude Crilly, Rachel Maclean, Shana Moulton, Stuart Leyton , Marco Godoy, Gary Zhexi Zhang

We are extremely pleased to invite you to our first ever show in the newly conceived Art Space in Warsaw.

MONO is a project by the Polish artist Rafal Zajko. It consists in arranging rhythmical short film screenings that are focused on showing contemporary video art. The first event from the series took place in the Courtyard Theatre in London (April 2015). Fourteen artists were invited to present their works which length could not have exceeded 5 mins. Each of the participating artists was then asked to suggest two other artists they deemed suitable for the next show – MONO 2. From that time forth MONO has been branching out organically. Up until today 6 shows in London have taken place (with the additional MONO4 show in France and MONO5 in Iceland). MONO has presented the works of over 90 international artists.
http://stroboskop-space.pl/
https://www.facebook.com/Stroboskop-198164677211060/
www.monoinvites.com
www.rafal-zajko.com

 

Ten pokaz slajdów wymaga włączonego JavaScript.

STROBOSKOP ART SPACE is an exhibition space located in a row of old car garages attached to the housing in 6 Siewierska Street.
STROBOSKOP is a uniquely experimental space established to blend and promote various and polarized artistic attitudes and creativity. It is intended to pose an alternative to the Warsaw and Polish art scene. We support ambitious and uncommon artistic endeavors and actively expand by bridging with like ventures, both locally and internationally. Though our main goal is to focus on young and emerging artists, we do not exclude cooperation with those whose careers are more established. As we do not avoid radical experiments, our OFFspace fills the gap existing in the art scene dominated by the policies of powerful public institutions and private galleries.

————————————————————————————–

Mamy wielką przyjemność zaprosić Państwa na pierwszą wystawę w nowo powstałym warszawskim Art Spacesie.

MONO jest projektem polskiego artysty Rafala Zajko. Celem projektu jest organizowanie rytmicznych pokazów filmowych, które skupiają się na pokazaniu szerokopojętej współczesnej sztuki video. Pierwszy event odbył się w Teatrze Courtyard w Londynie (kwiecień 2015). Czternastu atystów zostało zaproszonych do pokazania prac z jednym wyznacznikiem – prace nie mogły być dłuższe niż pieć minut. Artyści z pierwszego eventu zostali poproszeni o zasugerowanie dwóch imion artystów do pokazu nastepnego – MONO2. Od tego momentu MONO zaczeło rozwijać się w sposób organiczny. Do tej pory odbyło się 6 pokazów w Londynie (z dodatkowymi pokazami MONO4.1 we Francjii i MONO5.1 na Islandii). MONO zaprezentowało prace ponad 90 międzynarodowych artystów.
http://stroboskop-space.pl/
https://www.facebook.com/Stroboskop-198164677211060/
www.monoinvites.com
www.rafal-zajko.com

STROBOSKOP ART SPACE to przestrzeń wystawiennicza, znajdująca się w ciągu garaży przy ulicy Siewierskiej 6 w Warszawie
STROBOSKOP jest przestrzenią otwartą na eksperyment i najróżniejsze postawy, żywą i pobudzającą twórczość artystyczną, która stworzy alternatywę dla warszawskiej i polskiej sceny artystycznej. Chcemy promować ambitne i nietypowe przedsięwzięcia oraz inicjować współpracę z innymi podobnymi przestrzeniami w Polsce i na świecie w celu aktywnego rozwijania własnej aktywności. Stroboskop skupia się głównie na współpracy z młodymi artystami, ale nie wyklucza współtworzenia projektów z artystami dojrzałymi i rozpoznawalnymi na polskiej i międzynarodowej scenie artystycznej. Jesteśmy OFFspacem, który nie boi się radykalnych eksperymentów i nastawiony jest na to, by wypełnić lukę, jaka istnieje na scenie artystycznej, zdominowanej przez politykę galerii i instytucji.

▶Irmina Staś / Przemiana Materii // Miejsce Projektów Zachęty // Warszawa

Wspieramy i relacjonujemy akcje artystyczne! Tym razem odwiedziliśmy Irminę Staś przy pracy w trakcie realizacji projektu „Przemiana Materii” w Miejscu Projektów Zachęty. Posłuchajcie co sama artystka mówi o projekcie.

Kuratorka: Karolina Bielawska

Info: MIEJSCE PROJEKTÓW ZACHĘTY ORAZ IRMINA STAŚ ZAPRASZAJĄ CHĘTNYCH DO UDZIAŁU W AKCJI ARTYSTYCZNEJ, „PRZEMIANA MATERII”, KTÓREJ EFEKTEM BĘDZIE POWSTANIE WIELKOFORMATOWEJ PRZESTRZENNEJ KOMPOZYCJI MALARSKIEJ

Projekt „Przemiana materii” stanowi konsekwentne rozwinięcie wcześniejszych prac Irminy Staś. Jej znakiem rozpoznawczym są niezwykle atrakcyjne wizualnie, malarskie formy organiczne. Artystka tworzy opowieści o życiu i śmierci, wykorzystując elementy zarówno czysto abstrakcyjne, jak i pochodzące ze świata natury.

Prace Irminy Staś będą zaczynem do stworzenia dzieła z udziałem odwiedzających MPZ widzów. W czasie kilkudniowej akcji malarskiej formy z obrazów wyjdą poza ramy i opanują przestrzeń galerii. Goście MPZ staną się współtwórcami dzieła. Oprócz powielania zastanych na płótnach układów będą mogli kreować własne kompozycje.

WSPÓLNIE ZE WSZYSTKIMI ZAINTERESOWANYMI STWORZYMY WYSTAWĘ W MIEJSCU PROJEKTÓW ZACHĘTY PRZY UL. GAŁCZYŃSKIEGO 3

Akcja trwa od 30 marca do 7 kwietnia w godzinach 12-20
Otwarcie wystawy 8 kwietnia o godzinie 19
Wystawę będzie można oglądać do 10 kwietnia

 

▶ Honorata Martin / Bóg Małpa // Gdańska Galeria Miejska 2 // Gdańsk

18.03.- 30.04.2016
Wernisaż: 18.03.2016, godz. 19:30
Miejsce: Gdańska Galeria Miejska 2, ul. Powroźnicza 13/15
Kuratorka: Anna Mituś
Współpraca: Patrycja Ryłko

„Bóg Małpa” to indywidualna wystawa Honoraty Martin – artystki znanej z radykalnych działań, polegających na doświadczaniu siebie i innych w sytuacjach skrajnych, elementarnych. Honorata Martin znów drąży siebie, doświadcza własnych granic jako ludzkiej osoby i jako żywej istoty. Czyni to, zaczynając od jednej z najbardziej zmitologizowanych granicznych relacji definiujących człowieka – tej, która wyodrębnia go spośród naczelnych. W ekstremalnych, groźnych dla przeżycia stanach i sytuacjach artystka doświadcza nagości życia. Indywidualną żałobę poddaje transgresji. Zestawia obrazy przywołujące śmierć bliskiej jej osoby i wyimaginowane momenty własnej śmierci ze śmiercią nieludzkich osób, małp, a także zmedializowanymi obrazami masakr, mordów, przemocy między- i wewnątrzgatunkowej. Przeżywa swoją żałobę w nowym postantropocentrycznym świecie, w którym duchowego pocieszenia w obliczu śmierci dostarczyć może inna wspólnota niż ludzka.

Wystawa zorganizowana we współpracy z BWA Wrocław Galerie Sztuki Współczesnej i BWA Zielona Góra.

fot. Agnieszka Piasecka

▶ Skręć w Kulturę!

 

Ten pokaz slajdów wymaga włączonego JavaScript.

▶Łukasz Kosela / O człowieku, który zapomniał //Wydział Sztuki Mediów // ASP w Warszawie // Warszawa

▶ Relacja video z wystawy
Łukasz Kosela / O człowieku, który zapomniał //Wydział Sztuki Mediów // ASP w Warszawie // Warszawa

video/editing // Michal Rumas

▶ Piotr Tadeusz Mosur / Projekt VARNANDE // IS Wyspa // Gdańsk

▶Projekt VARNANDE (Ku przestrodze) jest próbą wizualizacji wiedzy zawartej w książce W Lesie Wiedeńskim wciąż szumią drzewa Elisabeth Åsbrink.
Reportaż został wyróżniony prestiżową Nagrodą Augusta w kategorii literatury faktu i opowiada historię Ingvara Kamprada z farmy Elmtaryd w Agunnaryd na południu Szwecji. Tuż po wojnie otworzył on małą firmę meblową, dziś to najbardziej znana na świecie szwedzka marka, wtedy jednak zatrudniał zaledwie kilka osób. Ingvar był zagubionym nastolatkiem. Jego ojciec uważał Żydów za źródło wszelkiego zła, babcia wielbiła Hitlera. Zafascynowany poglądami szwedzkich nazistów, Ingvar wkrótce się do nich przyłączył (Szwedzka Koalicja Socjalistyczna).
Każdy z obiektów występujących w instalacji jest kopią elementów wyposażenia niemieckich obozów koncentracyjnych, znajdujących się głównie na terenie Polski. Ukonkretniona stylistyka, nawiązująca bezpośrednio do estetycznych zachowań projektowych jednej najsłynniejszej szwedzkiej marki meblowej oferuje narzędzie do zbadania prawdziwej historii jej założyciela.

Wernisaż: Instytut Sztuki Wyspa
11 marca 2016
godz.: 18.00

Ten pokaz slajdów wymaga włączonego JavaScript.

fot.Agnieszka Piasecka
▶ Skręć w Kulturę

video/editing. Dominika&Adam Piętak

Mosur Piotr – Plastyka Salon Jednego Obrazu/ Talat Darvinoğlu/ Piotr Mosur/ Natalia Gregorowicz MOSUR / Projekt Varnande | KOZAK / Lekcja lucyferyczna Instytut Sztuki Wyspa

#PiotrMosur #vernande #kuprzestrodze #iswyspa#instytutsztukiwyspa
#Gdansk #Wlesiewiedeńskim #wernisaż#dokumentacjafotograficzna #agnieszkapiaseckafotografia#fotografia ‪#‎dokumentacjavideo‬‪#‎DominikaPietak‬ ‪#‎AdamPiętak‬ ‪#‎AspGdańsk‬ ‪#‎Gdańsk‬

▶Piotr Grabowski / VILLA STRAYLIGHT / rozdział 2 / Ssaliśmy młody szpik. Zarządzanie strukturą rozproszenia – case study: Kurzfield&Blackdom // CSW Zamek Ujazdowski // Warszawa

▶VILLA STRAYLIGHT / rozdział 2
Piotr Grabowski
Ssaliśmy młody szpik. Zarządzanie strukturą rozproszenia – case study: Kurzfield&Blackdom

otwarcie: 11/03 / piątek / 19.00
▶ z udziałem Polen Performance

Zwiastun: https://vimeo.com/156672500

Drugi rozdział „Villi Straylight” poświęcony jest twórczości Piotra Grabowskiego. Jego wystawa zbudowana jest jako sekwencja miejsc. Bliski Wschód, Afryka, ogarnięta kryzysem Grecja, wymarła osada Blackdom w Nowym Meksyku, mlekiem i miodem płynąca Warszawa – każda praca jest osobną lokacją, a widz przenosi się z jednej do drugiej niczym siedzący przed komputerem nerd, który podróżuje w Google Earth, znajdując się jednocześnie i tu, i tam, nigdzie i wszędzie.

W każdym z wyobrażanych miejsc Grabowski buduje model charakteryzującego je układu sił, znaczeń i konfliktów. Do budowy modeli służą mu fizyczne i wirtualne artefakty, obrazy, filmy, teksty. I jak w życiu – rzeczy, słowa, realne i fikcyjne zdarzenia są ważne, ale jeszcze ważniejsze są połączenia między nimi. To one tworzą sieć, która składa się na osnowę rzeczywistości. Sieć, po której surfujemy i w którą jednocześnie jesteśmy zaplątani.

Co do czasu, to rozwijane przez Grabowskiego narracje toczą się teraz – czyli w przyszłości, która już nadeszła. Jesteśmy w spełnionej wizji cyberpunkowych futurologów, takich jak William Gibson, autor powieści Neuromancer, z której pożyczyliśmy figurę Villi Straylight. Ten czas przyszły dokonany to moment, w którym dokonywanie rozróżnienia między realnym i wirtualnym nie ma już sensu; pole walki uległo poszerzeniu. Nie obowiązują na nim żadne reguły – oczywiście z wyjątkiem najbardziej podstawowych i najbardziej pierwotnych; zasada chciwości oraz zasada, zgodnie z którą drapieżnik zjada ofiarę, a silniejszy dominuje słabszego, pozostają w mocy, a nawet jej nabierają.

Piotr Grabowski nie staje po żadnej ze stron, nie opowiada się ani za drapieżnikami, ani ofiarami. Ponowoczesny świat rozpoznaje jako przestrzeń katastrofy, w tym sensie, że w gruzach legły dotychczasowe koncepcje tego, co normalne, a nowe nie zostały jeszcze skonstruowane i uzgodnione. Rzeczywistość rozbita jest na fragmenty; nie tworzą one już spójnych całości, ale wszystkie są ze sobą zlinkowane – to zasada, która organizuje zarówno opisywany przez Grabowskiego świat, jak i jego prace. Artysta buduje je z fragmentów artystycznych i pozaartystycznych dyskursów: z alegorycznych obiektów, fotografii, performatywnych gestów, cytatów z internetu, cyfrowych modeli, kinematograficznych inscenizacji, wizualizowania i materializowania swoich wyobrażeń. Grabowski korzysta z wielu poetyk, choć żadnej nie jest wierny; na bazie tej „niewierności” wypracowuje poetykę własną, swoją metodę tworzenia wypowiedzi.

Grabowski interesuje się nieszczęściem, które dotyka współczesność (kryzysem poznawczym, kryzysem więzi międzyludzkich, struktur społecznych, poczuciem rzeczywistości nadwątlonym przez nadmiar komunikatów), ale nie załamuje nad nim rąk, unika wchodzenia w rolę artysty krytycznego, powstrzymuje się od ocen. Kryzys to pojęcie względne; dla jednych stanowi problem, ale dla innych, na przykład dla wilków z Wall Street, kreuje okazje, stwarza przestrzeń do „gry na spadki”; interesujące możliwości otwiera także przed sztuką. Grabowski za bardziej interesującą od roli krytyka uważa pozycję etnografa, który prowadzi obserwację uczestniczącą współczesności i nie tyle wyjaśnia, ile odziera nas ze złudzeń zrozumienia.

Wystawę otwiera sekwencja klipów wideo z cyklu „Walka z cieniem”. W tych filmach artysta zamienia sztukę – domenę artystycznych gestów – na sztukę walki. Jest jednak na placu boju sam. Wykonuje tul (koreański odpowiednik kata) – inspirowane taekwon-do autorskie sekwencje bojowych układów, wysoce sformalizowane ćwiczenia, w ramach których adept sztuki odpiera ataki i stara się przełamać obronę nieobecnego przeciwnika. Wiele technik tul ma charakter wyłącznie symboliczny; w ich praktykowaniu stawką nie jest pokonanie kogoś lub czegoś, lecz budowanie samoświadomości walczącego. Diagram układu tul odzwierciadla przestrzeń pola walki. W tym praktykowanie wschodnich sztuk przypomina tworzenie sztuki; i jedna, i druga dziedzina służą raczej celom poznawczym i poszerzeniu świadomości, niż osiąganiu rezultatów, które można by wpisać w dialektykę wygranej i porażki.

Kurator: Stach Szabłowski
Koordynacja: Paulina Kowalczyk, Zuzanna Rutkowska
Rozdział II potrwa do 17 kwietnia 2016

Partnerzy trylogii VILLA STRAYLIGHT: Krause, Dramix, Mokotowska Fundacja Warszawianka – Wodny Park, Huta Arcelor Mittal w Warszawie, Compass Offices Service Limited Poland sp zoo

fot. Michał Rumas
▶ Skręć w Kulturę!

‪#‎CSWzamekujazdowskiwwarszawie‬ ‪#‎warsaw‬ ‪#‎warszawa‬‪#‎cswzamekujazdowski‬ ‪#‎zamekujazdowski‬ ‪#‎piotrGrabowski‬‪#‎Stachszabłowski‬ ‪#‎kuratorcsw‬ ‪#‎VILLASTRAYLIGHT‬ ‪#‎Krause‬ ‪#‎Dramix‬‪#‎MokotowskaFundacjaWarszawianka‬ ‪#‎SkręćwKulturę‬‪#‎michałRumasfotografia‬ ‪#‎michałRumas‬ ‪#‎dokumentacjafotograficzna‬ #polenperformance

Ten pokaz slajdów wymaga włączonego JavaScript.

Martyna Wolna / Sztuczny produkt kultury // Galeria Forum // UMK Toruń

Ten pokaz slajdów wymaga włączonego JavaScript.

Poprzez dokumentację fotograficzną i video wspieramy artystów w ich działaniach. Wiemy jak ważna jest dobra dokumentacja i jak ona pracuje w dorobku artystycznym twórcy.

Dlatego, tym razem towarzyszyliśmy artystce Martynie Wolnej – doktorantce – z III roku studiów doktoranckich na Wydziale Sztuk Pięknych UMK w Toruniu w czasie jej otwarcia przewodu doktorskiego.

Martyna Wolna jako problem badawczy stawia „Wyobrażenia na temat postawy twórczej implikujące działania subwersywne”, promotorem jest dr hab. Ireneusz Kopacz.

skrec+w+kulture+justyna+orłowska+martyna+wolna

TO CZEGO JESZCZE NIE MA, A MOŻNA SOBIE WYOBRAZIĆ, ŻE BĘDZIE// GGM // Gdańsk

▶ to czego jeszcze nie ma, a można sobie wyobrazić, że będzie jest niezobowiązującą, spontaniczną prezentacją prac jeszcze nieukończonych, prac które w dalszym ciągu są w trakcie powstawania, będących na wszelkich możliwych etapach koncepcji i produkcji. To projekty niemające jeszcze całkowicie określonych znaczeń, wręcz nieustannie tworzone na nowo, renegocjowane, często znajdujące się w folderze ‘do zrobienia’. Prace te nie były wcześniej wystawiane, formatowane przez przestrzeń wystawienniczą, a tym samym konfrontowane z publicznością. Słowem – to projekty w wersji szkicowej. Forma ich prezentacji jest zupełnie dowolna – szkice, makiety, wideo, rysunki, obrazy, rzeźby, instalacje, notatki w szkicownikach, na laptopie, w gablocie, na ścianie itp. Everything goes. Całość ma charakter całkowicie roboczy, subiektywny, performatywny, poznawczy, konfrontacyjny, chaotyczny, ryzykowny, skupiający się przede wszystkim na samej metodzie pracy twórczej niż na jej efekcie czy też na zamkniętym, odgórnie zaplanowanym koncepcie. Praca w procesie, praca z materiałem i wystawa warsztatowa tworzą tutaj pewne sekwencje, zachodzące na siebie niejako ‘na zakładkę’. Konteksty i poszczególne zestawienia są nadal całkowicie otwarte na impulsy chwili i osobiste upodobania, w sposób nieoczywisty organicznie wytworzą się same, na tym etapie są jeszcze zupełnie nie do przewidzenia…

Wystawa jest częścią projektu już nie ma dzikich plaż…, organizowanego w GGM2, mającego na celu analizę i przybliżanie metodologii działań współczesnych artystów.

▶ Artyści: Elvin Flamingo i Kasia Swinarska, Anna Królikiewicz, Alicja Karska i Ola Went, Michał Łagowski, Honorata Martin, Dorota Nieznalska, Patrycja Orzechowska, Maciej Salamon, Dorota Walentynowicz, Ania i Adam Witkowscy, Julita Wójcik, Piotr Wyrzykowski

Kuratorka: Patrycja Ryłko
Miejsce: Gdańska Galeria Miejska 2, ul. Powroźnicza 13/15
wystawa: 6.02.16 – 06.03.16

fot. Agnieszka Piasecka

Ten pokaz slajdów wymaga włączonego JavaScript.

▶Rzeczy robią rzeczy // CSW Zamek Ujazdowski // Warszawa

▶ RZECZY ROBIĄ RZECZY / OBJECTS DO THINGS / Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski // Warszawa

kurator: Joanna Zielińska

Artyści / Artists: Marvin Gaye Chetwynd, Geoffrey Farmer, Pierre Huyghe, Christopher Kline, Tomasz Kowalski, Antje Majewski, Paul McCarthy, Shelly Nadashi, Paulina Ołowska, Tony Oursler, Mary Reid Kelley oraz Patrick Kelley, Pedro Reyes, Lindsay Seers, i wielu innych / and many others.

Kuratorka / Curator: Joanna Zielińska

Teatr lalkowy wydaje się miniaturowym światem ludzi, z tą różnicą, że aktorami są tutaj niewielkie animowane obiekty. Lalki teatralne często przypominają nas samych w dzieciństwie, zresztą w języku angielskim „puppet” pochodzi od słowa „poppet” i może oznaczać dziecko. Mali aktorzy są niczym muszelki – należą do każdego kto potrafi przemienić je w postać.

fot. Michał Rumas

#‎centrumsztukiwspolczesnejzamekujazdowskiwwarszawie #‎centrumsztukiwspolczesnejzamekujazdowskawarszawa

#‎Warszawa #‎csw #‎zamekujazdowski #‎rzeczyrobiarzeczy #‎objectsdothings #‎warsaw #‎skrecwkulture #‎wernisazwpiatek #‎piatek #‎exhibition #‎performance #‎kino #‎cinema #‎fotograf #‎dokumentacjafoto #‎dokumentacjavideo #‎puppetslam #‎kuratorjoannazielinska #‎joannazielinska #michalrumasfotografia #michalrumasphotography #michalrumas

Ten pokaz slajdów wymaga włączonego JavaScript.